خوشا وقت قبای می فروشان

ما بی غمانِ مست، دل از دست داده ایم
هم رازِ عشق و هم نفسِ جامِ باده ایم

بر ما بسی کمانِ ملامت کشیده اند
تا کار خود ز ابرویِ جانان گشاده ایم

ای گل تو دوش، داغِ صبوحی کشیده ای
ما آن شقایقیم که با داغ زاده ایم

پیرِ مغان ز توبه ی ما گر ملول شد
گو باده صاف کن که به عذر ایستاده ایم

کار از تو می رود مددی  ای دلیلِ راه
کانصاف می دهیم و زِ راه  اوفتاده ایم

چون لاله مِی مبین و قدح در میان کار
این داغ بین که بر دل خونین نهاده ایم

گفتی که حافظ این همه نقش و خیال چیست
نقشِ غلط مبین که همان لوحِ ساده ایم