یه مدت فقط نمازام تند تند قضا میشد. بعد روزی رسید که دیگه نمی خوندمشون. آخه دیگه خدایی در کار نبود .چه قدر شبیه ! قرار بود عین هم بشیم. استخون بندیمون شبیه هم بود. موهامون دماغمون لبامون چشمامون که انگار فقط شبیه نبودن انگار شبیه هم می دیدن. یادش به خیر من کلی خدا از دست دادم . کلی انقلابی گری کردم. کلی نقشه کشیدم اما آخر سر همون انزوایی که تو ازش می ترسیدی مال من هم شد. بهم ارث رسید. قاطعیت چیز خوبیه؟ آره گاهی چیز به درد بخوریه اما وقتی دم از قاطعیت میزنی معلوم میشه که انزاواهامون هم با هم فرق میکنه. بی ربط نیست اگه هوس کنی بشینی تو یه جای تاریک و با دود سیگارت به خدایی فکر کنی که گاهی قند خونش اونقدر بالا میره که به زحمت جایی رو میبینه اما کلی طرح و ایده مترقی تو سرشه و هیچ شبی راحت نمی خوابه. هیچ جاراحت نیست. هیچ وقت راحت نیست

خیلی تکراری شدیم ولی فکر نمیکنم دلت بخواد بدونی رضایتو چه طور تعریف میکنم

همه ی نمازام قضا شده .دیگه نه چیزی رو می پرستم نه یادمه قبله کجاست

اما رضایتو تو برام تعریف کن